زندگی چیست؟
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود.
زندگی؛ بعد درخت است به چشم ه.
زندگی؛ شب پره پنجره در تاریکی است.
زندگی؛ حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.
زندگی؛ سوت قطار است که در خواب پلی می پیچد.
زندگی؛ دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیما
خبر رفتن موشک به فضا؛
لمس تنهایی ماه؛
فکر بوییدن گل در کره ای دیگر.
زندگی؛ شستن یک بشقاب است.
زندگی؛ یافتن سکه ده شاهی در جوی خیابان است.
زندگی؛ مجذور آینه است؛
زندگی؛ گل به توان ابدیت؛
زندگی؛ ضرب زمین در ضربان دل ما؛
زندگی؛ هندسه ساده و یکسان نفس هاست.
زندگی؛ بال و پری دارد با وسعت مرگ؛
پرشی دارد اندازه عشق
من در ادامه می گویم:
و چه راست گفت سهراب
زندگی؛ آلبوم عکسی است
که ورق می خورد و خاطره اش می ماند.
خب مشخصه از عنوان داره میرسه.
چی میرسه؟
دانشگاه و درس و دوری از خونه و.
از یک طرف از هر دانشجو سال های قبل می پرسم میگم درس ها چطوره ؟
میگه: اوه اوه ، بدبخت شدی رفت.
میگم :چرا ؟
میگه : وقتی رفتی میفهمی
من نیز 
خدا به دادمون برسه ، اول کاری همه پشتمونو خالی کردن تا وقتی کنکوری بودیم می گفتند خاک بر سرت فلانی پسر فلانی خانم ، دکتر شد تو چی ؟ موندی پشت کنکور ؟ بی لیاقت( باقیش قابل گفتن نیست)
حالا همه میگن بیچاره ، جوونیش میره ، موهاش میریزه ، پیر و ترشیده میشه نه زن و بچه ای و نه پول درست حسابی بعدش هم باس بره مناطق محروم .
خلاصه حد وسط نداره ، یا اینجوری یا اونجوری
اولین ها همیشه ماندگار هستند.
اولین ها همیشه در ذهن ما حک می شوند و می شوند بخشی از حافظه ما.
سخت است و زمان بر تا این اولین ها تغییر یابند.
سعی خواهم کرد همیشه تصویری که برای اولین بار در ذهن مخاطبم باقی بماند با لبخند باشد.
چند روزی است که ویروس کرونا آن قدر شیوع پیدا کرده که حتی کار به تعطیلی دانشگاه ها رسید.
بعد چند هفته به شهرم بازگشتم با کوله باری از تجارب و با بدنی خسته و داغون.
اما خب سختی این رشته اینجا مشخص میشه ، همین الان عده ای از پرستاران و کارورزان و رزیدنت ها دارند شبانه روزی زحمت می کشند حتی با وجود اینکه شاید خودشان هم مبتلا بشوند.
این اول کاری این را نشونم داد که پزشکی یعنی باشی در صحنه با کلی سختی هایش نه مثل عده ای کبک که سر در زیر برف می کنند و شده اند پزشکان آمارگو.
خسته نباشید.
سلامت را نمی‌خواهند پاسخ‌گفت.
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان،
نفسها ابر، دل ها خسته و غمگین،
درختان اسکلت های بلورآجین،
زمین دلمرده، سقف‌ِ آسمان کوتاه،
غبارآلوده مهر و ماه،
زمستان است.
مهدی اخوان ثالث
ادامه مطلب
درباره این سایت